De kracht van VLC zit hem in de modulaire opbouw van de applicatie. Elk onderdeel van de applicatie is een module, waardoor VLC eenvoudig kan worden uitgebreid met ondersteuning voor nieuwe codecs of streamingmethodes. Dit betekent dat je tijdens de installatie bijvoorbeeld codecs wel of niet kunt installeren.

Het grote minpunt van versie 1 was het gebrek aan een mediabibliotheek en ripfunctionaliteit. Beide functionaliteiten zijn al enige tijd geleden toegevoegd, hoewel VLC vooral met de mediatheek niet echt te koop loopt (met uitzondering van de OS X-versie). De meeste gebruikers zullen VLC dan ook alleen gebruiken om eens in de zoveel tijd een video- of audiobestand af te spelen.

Belangrijke wijzigingen in versie 2 zijn de toevoeging van blurayondersteuning en een compleet nieuwe interface voor OS X. Kritiek op die interface kan zijn dat hij niet meer minimalistisch genoeg is. De interface van VLC op OS X opent namelijk standaard à la iTunes, met een zijbalk die links heeft voor onder meer de mediatheek en audio en video op het lokale netwerk. Wij vinden deze wijziging een grote verbetering. Ook interessant zijn de verbetering van de multicoreondersteuning en gpu-versnelling van decoding en de toegevoegde ondersteuning voor de qua kleur superieure 10-bits codecs.