Op 1 oktober 1982 stonden Sony en Philips aan de wieg van de digitale muziekrevolutie: op die dag zag de allereerste commerciële cd-speler het levenslicht. De Sony CDP-101 markeerde het begin van de overgang van lp's naar cd's, van analoge naar digitale muziek.
Sony's speler ging destijds voor $672 over de toonbank; als we inflatiecorrectie meerekenen zou de speler vandaag de dag $1609 hebben gekost. De speler werd geflankeerd door 50 cd's met voornamelijk klassieke en popmuziek. De cd-speler werd aanvankelijk gezien als speeltje voor de audiofielen en rijken, maar binnen vijf jaar had de speler zijn opmars in de meeste huiskamers doorgezet. Het compact disc-formaat is voornamelijk ontstaan uit frustratie over langspeelplaten van vinyl. Deze waren uiterst kras- en slijtagegevoelig, groot en onhandig.
Een uitvinding van Philips in 1972, de optical video disc (VLP, Video Long Play), gaf het startschot voor de opvolger van vinyl. Was de VLP (later LaserDisc) nog een analoog medium, de ALP (Audio Long Play) werd al snel ontwikkeld als een digitaal medium, omdat het zo veel makkelijker was om imperfecties te maskeren. Vlak voor een eerste persconferentie in Nederland, op 8 maart 1979, wijzigde Philips de naam ALP naar Compact Disc, om het in lijn te trekken met de cassettebandjes van het bedrijf (Compact Cassette).
Omdat er in Azië meerdere bedrijven bezig waren met een opvolger voor vinyl, besloot Philips een Aziatische partner te zoeken. Sony hapte toe, waarna de twee bedrijven de CD-standaard verder uitwerkten en de eerste hardware op de rails zetten. De diameter van de CD werd iets gewijzigd, zodat er geen 60 maar 74 minuten op een schijfje paste -- de lengte van Beethoven's Symphony No.9 in D-minor. De diameter van het gat in het midden van de cd werd gebaseerd op het Nederlandse kwartje dubbeltje. In juni 1980 was de CD-standaard gereed; twee jaar later lag de CDP-101 in de winkelschappen.
Voor een uitgebreid overzicht van de ontwikkeling van de CD en afgeleide technieken (zoals de CD-ROM), lees hier verder.