Filmlicentiegames staan meestal niet goed bekend, maar EA Games heeft met zijn Lord of the Rings-games bewezen dat filmgames niet per definitie slecht zijn. Net als bij The Lord of the Rings: The Third Age, die alleen voor de consoles is uitgekomen, hebben de makers gekozen voor een aparte, onofficiële verhaallijn die in het echte verhaal van de Godfather verweven zit. Het verhaal begint met een klein jongetje dat getuige is van een maffia-afrekening, waarbij zijn vader om het leven komt. Het jongetje en zijn moeder worden door niemand minder dan Vito Corleone opgevangen, en hij zorgt ervoor dat ze niets tekort komen. Het jongetje groeit op en krijgt natuurlijk verkeerde vrienden. Zijn moeder vraagt aan de Godfather of hij de jongen werk kan geven. De Godfather stemt in en wijst zijn favoriete beuker Luca Brasi als mentor aan voor de aankomende gangster. Deze jonge gangster ben jij. In de game heb je als doel uiteindelijk de machtigste Don van New York te worden. Dit komt weliswaar niet overeen met de film, maar maakt de game daardoor wel veel interessanter.

Een eigen smoel

Aan het begin van het spel moet je je eigen maffioso maken. Hierbij hebben we het niet over statistieken en vaardigheden, maar puur over je uiterlijk. Je gezicht, lichaam en kleding zijn volledig aan te passen. In het begin is er echter maar heel weinig kleding beschikbaar. Naarmate je verder komt in het spel en meer geld hebt verzameld, kun je wanneer je een opgeslagen spel laadt, je gangster aanpassen en nieuwe kleren voor hem kopen. Zo kun je er al vrij snel heel stoer uitzien.

Meer dan een GTA kloon

EA heeft zich enorm laten inspireren door de Grand Theft Auto-serie, en je mag The Godfather dan ook gerust een GTA-kloon noemen. Elementen die je in GTA tegenkomt, zijn hier ook aanwezig. Zo kun je auto's van argeloze burgers afpakken en kan je net als bij GTA een ware slachting aanrichten. The Godfather is echter veel meer dan een kloon, en er zitten vele elementen in die je niet vindt in GTA. Om te beginnen is de verhaallijn veel sterker dan bij GTA, en je bent ook veel meer geneigd deze verhaallijn te volgen. Het is knap hoe scènes van de film verwerkt zijn in de game en de makers zullen de game ongetwijfeld ontelbare keren gezien hebben om het geheel kloppend te maken. Het is dan ook een voordeel als je de film van The Godfather hebt gezien voordat je aan de game begint. Daarnaast is het in de Godfather veel leuker om de schurk te zijn. Bij GTA ben je meer een respectloze drol die lak heeft aan de wereld en doet wat hij zelf wil.

Gimme respect!

Bij The Godfather draait het om respect, en dat moet je op allerlei manieren afdwingen, onder andere door opdrachten uit te voeren, politiemensen om te kopen, af te rekenen met leden van rivaliserende families en het territorium van de Corleone-familie te vergroten door winkels te 'beschermen'. Het is erg leuk om een winkelier ervan te overtuigen dat hij 'bescherming' nodig heeft. In het begin geven ze geen sjoege en krijg je een grote mond, maar sla de kassa aan gort met een honkbalknuppel of pak de winkelier even goed beet en al snel is hij bereid te betalen. Elke persoon die je kan afpersen heeft twee grenzen. De ene grens moet je overschrijden om hem of haar zover te krijgen te betalen. Daarna kun je iemand nog intimideren om meer geld los te krijgen. Wel moet je dan rekening houden met de tweede grens en die is gevaarlijk: de wanhoopsgrens. Overschrijd deze en mensen hebben niks meer te verliezen. Ze verweren zich flink en zijn niet meer bereid te betalen. Het is dus de kunst mensen zoveel mogelijk te laten betalen voordat ze volkomen door het lint gaan; een dode winkelier kan geen beschermgeld betalen.

Aparte sfeer

Net als bij GTA ben je vrij om te doen wat je wilt en worden bepaalde missies pas gestart wanneer je de aangegeven locatie binnenstapt. Ook wordt er net als bij GTA gewerkt met safe houses. Alleen daar kun je het spel opslaan. Wel is er bij GTA meer vrijheid en zijn er veel meer optionele missies, maar eerlijk gezegd missen we ze niet bij The Godfather.
Op de een of andere manier is het minder aantrekkelijk als een dolle stier tekeer te gaan dan bij GTA. En dat is een pluspunt. Mensen reageren natuurlijker op geweld (door gillend weg te rennen als er een pistool getrokken wordt). En door de hele 'respectsfeer' die in The Godfather heerst, past het gewoon niet om veel onschuldige slachtoffers te maken. De burgers in The Godfather zijn veel sympathieker en wil je liever sparen.

Rpg-element

Zoals gezegd moet je respect verdienen in The Godfather. Respect heeft de functie van xp (experience points) in de game, en na een bepaalde hoeveelheid respect verdiend te hebben, krijg je een skillpoint dat je in verschillende statistieken kunt investeren. Zo kun je beter worden in knokken, waardoor je meer schade aanricht met klappen en waarbij het gemakkelijker is een tegenstander vast te houden. Of je zet je punt in op vuurgevechten, zodat je scherper schiet. Andere statistieken zijn snelheid, gezondheid en straatkennis (streetsmart). Met name die laatste is handig, want hiermee kun je beter inschatten waar iemands breekpunt ligt (voor bij het afpersen) en leer je efficiënter met dynamiet om te gaan, wat weer handig is voor het opblazen van kluizen. Zo zit er dus ook een licht rpg-element in de game, waardoor je te maken krijgt met een karakter dat gaandeweg sterker en beter wordt.

Apart vechtsysteem

De algehele besturing in The Godfather is goed uitgewerkt en werkt zowel met muis en toetsenbord als met gamepad. Met name gevechten zijn goed uitgewerkt, waardoor er veel mogelijk is. Zo kun je iemand vastpakken en door met de muis of rechter analoge stick op en neer te gaan een paar flinke muilperen uitdelen. Je kunt zelfs iemand op de grond drukken en met knie en hoofd te werk gaan. Met vuurwapens vechten is net zo uitgebreid en het is mogelijk op lichaamsdelen van tegenstanders te schieten, waardoor ze blijven leven zodat je ze kunt ondervragen. Het geweld in de game liegt er niet om en het is volkomen terecht dat deze game het label 18+ heeft gekregen.

Graphics gaan niet goed om met sli

De graphics zien er goed uit en de personages van de hoofdrolspelers zijn goed nagemaakt. Ook de overige figuren zien er prima uit en dragen bij aan de fifties-sfeer in de game. Wel worden de onbelangrijke figuren (npc’s) behoorlijk gerecycled. Soms lopen er zelfs drie dezelfde figuren naast elkaar op straat: jammer. Ook liepen we tegen problemen met sli aan. Filmpjes waren maar voor de helft zichtbaar waardoor we gedwongen waren op 'maar' één kaart te spelen. In de nieuwste nVidia-driver is ook nog geen instelling opgenomen voor deze game.PluspuntenMinpuntenConclusie

The Godfather is een bijzonder geslaagde game. EA heeft een waardige game voor een bijzondere film gemaakt en dat is op zich best een prestatie te noemen. Petje af dus!UitgeverElectronic ArtsOntwikkelaarElectronic ArtsBesturingssysteem (min. benodigd)Windows 2000Processor snelheid (min. benodigd)1.4GHzHoeveelheid RAM (min. benodigd)256Grafische kaart (minimaal benodigd)64MBBenodigde hardeschijfruimte (GB)5Ons TestsysteemWindows XP home (SP2), AMD Athlon 64 3200 processor, 1024 MB ram geheugen, 2x Asus N7800GTX (sli)