Bij veel oudgedienden zal het hart sneller gaan kloppen bij het verschijnen van deze titel. Is dat terecht? Is dit een terugkeer naar Skara Brae waar oldschool-fans op gewacht hebben? Of draagt het alleen maar dezelfde naam?
De fans zullen teleurgesteld zijn. Deze titel heeft namelijk geen enkel raakvlak met de oudere rpg's van vroeger, ondanks dat de originele producer van de oude rpg-reeks een flinke vinger in de pap heeft gehad bij deze titel. Alleen de naam is gebruikt, maar verder gaat de vergelijking niet. The Bard's Tale is een actie-rpg in de stijl van Baldur's Gate: Dark alliance en Champions of Norrath. Het spel gebruikt dan ook dezelfde engine als bovengenoemde games. The Bard's Tale is maar voor één speler geschikt en je zal niet, zoals bij de oude rpg's, een hele groep aansturen. Wel staat de Bard (minstreel, troubadour) in deze game centraal.

Eigenzinnige anti-held

In de meeste rpg's sta je in de schoenen van nobele helden die uiteindelijk op episch niveau de confrontatie moeten aangaan met een of ander demonisch wezen met als inzet het welzijn van de hele wereld. De Bard is dat helemaal niet. Deze rondreizende troubadour is een opportunist die maar al te graag een slaatje slaat uit andermans ellende. De man houdt er ook weinig normen en waarden op na en het zal hem worst zijn of er werelden gered moeten worden. Zolang hij er beter van wordt zal hij het doen, maar anders heb je pech.
De Bard is een karakter waarvoor je weinig sympathie kunt opbrengen, maar hij zegt wel wat de meeste mensen denken. Dat geeft hem toch een beetje flair. Daarnaast kan hij met behulp van zijn luit magische kompanen oproepen die hem bijstaan in zijn avonturen.

Een persiflage op zichzelf en andere rpg's

The Bard's Tale neemt niet alleen zichzelf op de hak, maar ook andere rpg-games. Zo moet u in het begin een rattenprobleem in de kelder van een taveerne oplossen. Clichématiger kan het haast niet; Baldur's Gate: Dark Alliance begint met exact dezelfde opdracht en is vergelijkbaar met beginopdrachten van andere rpg's. De Bard voert de opdracht uit, maar vergeeft wel hardop de tavernedame dat zij niets originelers kan bedenken. Het verhaal wordt uit de doeken gedaan door een verhalenverteller die ook weinig sympathie heeft voor de held. De bard ligt dan ook regelmatig in de clinch met de verhalenverteller. Op zich grappig, maar de humor komt af en toe wat geforceerd over.

Of toch?

De steken onder water richting andere rpg's zijn nog het leukst. Zo is er een scène waarin de Bard een verslagen wolf onderzoekt die allemaal items bij zich blijkt te hebben, zoals kandelaars, boeken en andere waardevolle spullen. De verhalenverteller vertelt dat de wolf blijkbaar een heel huishouden heeft opgegeten, maar realiseert zich halverwege dat dit eigenlijk onzin is. De Bard probeert het vinden van de spullen nog te verdedigen door te vertellen dat hij eens een schatkist in de buik van een muis had gevonden. De verhalenverteller zucht diep en meldt dat hij deze passages voortaan zal overslaan. Dit tot groot ongenoegen van de Bard, aangezien de dieren vanaf dat moment alleen nog maar huiden achterlaten en geen kostbaarheden meer. Het is natuurlijk ook onzin, maar er zijn veel rpg's waarbij je hele plaatpantsers kunt vinden bij bijvoorbeeld een verslagen kever (Champions of Norrath). Het is grappig dat het spel de games belachelijk maakt waarvan het zelf de engine heeft geleend.

Beer Beer Beer Tiddely Beer Beer Beer!

In het spel komen ook diverse liedjes voor die je uit volle borst mee kunt zingen met behulp van de karaokebal. Deze liedjes zijn grappig bedoeld en sommigen zijn dat ook daadwerkelijk. Vooral het liedje over bier is grappig en leuk om te horen en zelfs om mee te zingen.
Aangezien je een troubadour speelt, is muziek natuurlijk van groot belang, en de muziek in The Bard's Tale heeft zelfs magische eigenschappen. Zoals eerder gezegd, kun je met je luit kompanen oproepen die helpen in de strijd. Via een druk op knop kun je deze kompanen bevelen aan te vallen, te verdedigen, te wachten of te volgen. Dit systeem is goed uitgewerkt en niet terug te vinden in andere vergelijkbare games. Een stukje innovatie zit er dus toch in. Gaandeweg kun je meer kompanen tegelijk oproepen en worden er kompanen in de vorm van melodietjes aan je repertoire toegevoegd. De Bard is van alle markten thuis en kan behalve muziek maken ook goed vechten en magie gebruiken. Hiervoor heeft hij wel magische kristallen nodig, welke hij op zijn reizen kan vinden.

Versimpeld rpg

In de game wordt niet moeilijk gedaan over de inventory. Alles van waarde wat je vindt wordt onmiddellijk omgezet in zilver, zodat je geen last hebt van een volle rugzak die eerst moet worden leegverkocht in een winkel. De gevonden items zijn ook hier en daar grappig bedoeld. Zo vind je soms familiefoto's van een monster of dagboeken. Vind je een wapen dat beter is dan je huidige wapen, dan wordt dat direct omgezet in zilver en wordt het betere wapen het standaard wapen. Hier heb je niets over te zeggen. Aan één kant is dit prettig en gemakkelijk, want zo zit je nooit met het dilemma over welk wapen je nu het beste kunt gebruiken, maar aan de andere kant is dit zogeheten micromanagement juist een leuk onderdeel dat voor liefhebbers onmisbaar is. Daarnaast zegt het ook wat over het niveau van de wapens in het spel. Er zullen in dit spel geen zwaarden zijn die speciaal geschikt zijn voor bijvoorbeeld trollen. Een wapen is beter of niet, en niet van diverse situaties afhankelijk. Hoewel deze gameplay lekker simpel is, is die ook beperkend. We raden bij deze game het gebruik van een gamepad aan met twee analoge sticks. Aangezien de game meer voor consoles is ontwikkeld, werkt het spel het beste hiermee.

Sfeer, graphics en geluid

De graphics zijn van goede kwaliteit en met name de omgeving is mooi gemaakt. Je ziet het spel van boven en de boomtoppen lijken je scherm letterlijk aan te raken. De intro (en vermoedelijk epiloog) is van erbarmelijk slechte kwaliteit. De makers moeten zich hiervoor dan ook diep schamen. Gelukkig komen deze filmpjes maar weinig voor. Het geluid klinkt sfeervol en goed. Met name de stemmen van de verschillende figuren zijn leuk gedaan. Ze praten allemaal met een plat Schots/Iers accent, wat past in de fantasy-omgeving van het spel. Wel is er tijdens de gevechtgeluiden zo nu en dan een hinderlijke tik te horen. Dat is jammer. Gebruikers van sli kunnen beter de game aansturen met enkele gpu-besturing. Zodra meerdere gpu's worden gebruikt, wordt de game op momenten traag. Dit komt de gameplay niet ten goede. Gelukkig heeft de game niet echt de power van twee grafische kaarten nodig. De game draait op een resolutie van 1280 x 1024 met maximale details prima op een GeForce 6600 GT.ConclusieThe Bard's Tale is een luchtige actie-rpg met niet te veel diepgang en een knipoog naar andere rpg's. Wel probeert het spel af en toe té leuk te zijn, wat niet goed uitpakt. Wie toe is aan een luchtig 'hack and slash'-rpg zit bij The Bard's Tale goed. Fans van de oude reeks zullen echter van een koude kermis thuiskomen.