Oorspronkelijk zou Splinter Cell Conviction in 2007 uitkomen. Het spel werd echter teruggestuurd naar de tekentafel (de reden daarvoor is nooit bekend geworden). Ubisoft levert nu, drie jaar later, een solide opvolger af, die echter niet lijkt op wat je kent als Splinter Cell.

Na de dood van zijn dochter is Sam Fisher gedesillusioneerd geraakt en werkt hij niet langer voor Third Echelon. Een voormalige collega van de geheime dienst vindt hem op Malta en neemt contact met hem op: zijn dochter is nog in leven en bovendien loopt hij gevaar door huurmoordenaars neergeschoten te worden. Hoewel niet erg waarschijnlijk, trekt het verhaal je direct weer in de game. In vertrouwde Splinter Cell sfeer ontvouwt zich langzaamaan een groot complot waar Sam tegen wil en dank in mee wordt gezogen.
 

Identiteit

Het begin van het spel vindt plaats op Malta. Terwijl je moet ontsnappen aan de huurmoordenaars speel je een korte tutorial. Meteen blijkt dat Ubisoft het roer heeft omgegooid wat betreft gameplay. Conviction is in naam een Splinter Cell game, en in naam zijn de gameplayonderdelen nog hetzelfde als voorheen. Toch is het zeker voor spelers van Chaos Theory, deel drie uit de serie, erg wennen aan de manier waarop Sam zich een weg door de missies moordt. Jawel, moordt: de hele gameplay van Conviction is veel minder op stealth gericht dan in de voorgaande delen. Ubisoft kondigde tijdens de ontwikkeling van Conviction al aan dat Chaos Theory voor veel mensen te hardcore was. In de opvolger Double Agent werd dit al aangepakt maar in Conviction is de lijn nog verder doorgetrokken. Splinter Cell moet leuk zijn, is de gedachte, en helaas gaat dat ten koste van de identiteit van de serie. Op sommige momenten bekruipt ons het gevoel dat we een spel spelen dat uitwisselbaar is met iedere andere shooter, alsof we 24 Conviction spelen met hoofdpersoon Jack Bauer. Vooral een (korte) missie tijdens de eerste Golfoorlog valt erg uit de toon.



Gameplay

De missies van Conviction zijn pakkend. Door het gebrek aan laadschermen word je direct in de actie meegenomen. Vanuit de cutscenes kom je direct in de missie terecht. Aanwijzingen worden op gebouwen in de omgeving geprojecteerd. Hoewel dit stijlvol gedaan is, kan je het ook uitschakelen als het irritant wordt. Een van de nieuwe onderdelen van de gameplay is het zoeken van dekking. Door het ingedrukt houden van de rechtermuisknop zoek je, als je je op een geschikte plek bevindt, dekking achter bijvoorbeeld een pilaar of een bureau. Van daaruit kan je een verrassingsaanval op een tegenstander uitvoeren – zodra je dat doet ben je echter het voordeel van de dekking kwijt. Met een druk op de spatiebalk kan je eenvoudig naar de volgende plek met dekking verplaatsen. Tenzij je tegenstander recht voor je neus staat kan je op die manier relatief snel een ruimte doorkruisen of een omtrekkende beweging maken om je vijand van achteren aan te vallen.

Een van de weinige overgebleven stealth-elementen van het spel kom je tegen als je dichtbij een vijand bent. Dit wordt namelijk meer gestimuleerd dan in voorgaande delen. Net als eerder kan je een tegenstander geruisloos afmaken als je dichtbij genoeg komt. In Conviction verdien je dan echter ook de mogelijkheid Mark & Execute. Zodra je zonder wapen een tegenstander hebt omgelegd, mag je eenmalig een aantal tegenstanders markeren, die je vervolgens allemaal met een druk op de knop doodschiet (mits ze dichtbij genoeg zijn). Hoewel dat klinkt alsof al het werk je uit handen wordt genomen, blijft er de uitdaging om eerst een tegenstander zonder wapen te doden, wat nog best moeilijk is. Bovendien garandeert Mark & Execute niet dat je ongezien je werk doet, dus je kan nog altijd opgemerkt worden door andere tegenstanders.



Intelligent?

Als Sam in staat is om met coole moves zoals Mark & Execute dood en verderf te zaaien, dan verwacht je natuurlijk dat de tegenstander enige weerstand biedt. Helaas laat de AI het op sommige momenten danig afweten. De soldaten die je achterna komen hebben nogal de neiging om te blijven dralen rond het lichaam van een dode collega zodat je alle tijd hebt om ze van een afstandje neer te schieten. Bovendien communiceren ze met elkaar door luidkeels te roepen of ze Sam al gevonden hebben, en zo nee, waar ze verder gaan zoeken. Je weet dus vrijwel altijd waar je tegenstanders zijn. Dit was in eerdere delen van de serie ook al het geval, maar had wel verbeterd mogen worden.

Gelukkig heeft Ubisoft wel een inventieve manier gevonden om weer te geven of de vijand je kan zien of niet. Zodra je in een donkere ruimte komt, verandert het beeld naar zwart-wit om aan te geven dat je niet ontdekt kan worden. Het is even wennen, maar een stuk handiger dan het constante wisselen naar night vision, waardoor je bijvoorbeeld in Chaos Theory een groot deel van het mooie leveldesign aan je voorbij moest laten gaan omdat je er met je nachtvisie toch niets van zag.

 

PluspuntenMinpuntenConclusie

  • grafisch top

  • leuke nieuwe gameplay

  • slechte AI

  • singleplayer is niet lang

Splinter Cell Conviction is toegankelijker gemaakt, maar wel op een aangename manier. De gameplaywijzigingen zijn leuk, het verhaal is aardig en grafisch ziet het er allemaal goed uit. Het enige echte nadeel is de matige AI, en bovendien is de singleplayer campaign niet zo lang. Ubisoft heeft wel een aantal onderhoudende multiplayermodi toegevoegd. Conviction is anders dan voorgaande delen. Is anders goed? Dat hangt af van hoe zeer je aan de gameplay van vorige delen bent gehecht. De game is verrassend, maar niet teleurstellend: in dit geval betekent anders wat ons betreft gewoon goed.

8,0

Ons oordeel

Pluspunten

Minpunten

Conclusie

...
Lees meer
Deel dit artikel
Voeg toe aan favorieten