In de dagen direct na het uitkomen van Duke Nukem Forever was de kritiek niet van de lucht. Veel journalisten brandden de game af, en het Amerikaanse pr-bureau van 2K Games werd ontslagen omdat het niet zo goed kon omgaan met de kritiek. Dan moet de game echt niet te spelen zijn, toch? Dat blijkt dus best mee te vallen, als je verder kijkt dan de gedateerde graphics.

Onaantrekkelijk

Er is niet aan te ontkomen: de graphics van Duke Nukem Forever zijn echt niet wat je zou verwachten van een game in 2011. De omgevingen zien er aardig uit, maar kom je dichtbij dan zie je duidelijk dat sommige textures wel van erg lage kwaliteit zijn. Ook gezichtsuitdrukkingen zijn er eigenlijk niet: de babes die je in het spel moet redden zien er soms zo onaantrekkelijk uit dat het onlogisch is dat Duke ze nog zou willen redden. Daarnaast is de engine op z’n zachtst gezegd niet geoptimaliseerd, zelfs op een high-end pc schokt het beeld af en toe tijdens het doorlopen van een level. Wat wel gezegd mag worden: Duke Nukem heeft nog precies hetzelfde soort interface als vroeger. Een menustructuur die je met pijltjes kan doorlopen en een gameplay die met muis en toetsenbord goed te doen is. Dat is bijna een unicum in deze tijden van console-ports.

Onderbroekenlol

Kenmerkend voor Duke Nukem is de over the top machohumor. Bier en tieten, dat is hoe je de game ook samen zou kunnen vatten. Als je jezelf in de spiegel bekijkt of je reet kopieert op een kopieermachine vergroot je je ego (dat functioneert als health-indicatie). Dat geeft het niveau wel een beetje aan. Het is flink over the top, en je moet er van houden. Eerder dit jaar hadden we al Bulletstorm, dat vergelijkbaar is qua macho-niveau, maar Duke gaat nog net een stapje verder.

Verhaal?

Net als in Bulletstorm is in Duke Nukem Forever ook geen verhaal te bekennen. Gelukkig is dat ook niet iets wat je als Duke-speler zou verwachten. Aliens vallen de aarde aan om wraak te nemen op Duke, en ontvoeren babes. Nadeel is wel dat het verhaal niet te ontkomen is. Het duurt soms net iets te lang voordat je na een verhaal-onderbreking verder kan. De levels zijn gelukkig vrij afwisselend. Duke woont (uiteraard) in Las Vegas, dus je speelt in een casino, maar ook in een alien-nest dat aan Prey doet denken, en nog meer locaties.

Minigames

Duke Nukem Forever is goed voorzien qua minigames en andere afwisseling. Je loopt niet alleen maar schietend door alle levels heen, maar kunt zo nu en dan interactie hebben met de omgeving (zoals de eerder genoemde manieren om je ego te vergroten). Ook kun je in het casino bijvoorbeeld gokken op gokautomaten, en allemaal van dat soort kleine dingen. De normale gameplay bevat ook van dit soort toevoegingen. Zo race je met een mini-Duke in een radiografisch bestuurbaar auto’tje, en moet je met een kraan een gebouw slopen. Dat zorgt voor een aardige afwisseling in een game die anders wel erg rechttoe-rechtaan zou zijn.

Stilstand

De shootouts in Duke Nukem Forever zijn bij vlagen nog best pittig. De eindbazen zijn sterk en zelfs met de moeilijkheidsgraad op Normaal ga je best snel dood. Dat is het punt waarop je merkt dat het spel wel had kunnen profiteren van een paar innovaties die je eigenlijk in alle shooters vindt. Zo is het niet mogelijk om gedurende het spel de moeilijkheidsgraad aan te passen. Als een boss-fight te moeilijk is, heb je dus pech: opnieuw proberen totdat het lukt. Ook wordt nooit aangegeven welke kant je op moet. Meestal is dat geen probleem, maar gecombineerd met het feit dat de scripted events soms even op zich laten wachten wordt het snel vervelend. Een solide multiplayermodus zou je ook verwachten, maar dat valt tegen. Een paar voorspelbare grappen als spelmodus Capture the Babe, maar niets dat de gameplay wezenlijk verlengt. Hou je 't bij de singleplayer missies, dan ben je een uur of 12 zoet.

PluspuntenMinpuntenConclusie

De zwakke kanten van Duke Nukem Forever mogen duidelijk zijn: grafisch ziet het er eigenlijk niet uit en de laatste 5 jaar aan shooter-innovatie zijn de game voorbij gegaan. Dat betekent niet dat je er geen plezier mee kan hebben, want de minigames zijn best leuk bedacht en de karakteristieke Duke-humor voegt wel iets toe. Een voldoende dus, maar verwacht geen gepolijste game.