Om met de deur in huis te vallen: als je verknocht bent aan je collectie cd’s en dvd’s, dan kan je net zo goed stoppen met het lezen van deze review. Het zat er natuurlijk aan te komen: na de MacBook Air, Mac Mini en MacBook Pro met Retina Display gaat nu ook de iMac zonder optische drive door het leven. Natuurlijk kan je er nog wel een externe SuperDrive aan hangen, maar de boodschap van Apple is duidelijk: flashdrives en downloads hebben de optische techniek voorbijgestreefd.

De ‘oude’ iMac is in onze ogen nog steeds één van de mooiste all-in-one pc’s op de markt. Elegant en degelijk afgewerkt, geen overbodige toeters en bellen, een prachtig scherm en goede specificaties. De nieuwe 2012-versie gooit zo mogelijk nog hogere ogen, al was het maar omdat Apple de iMac fors heeft weten af te slanken. Door zoveel mogelijk over te stappen van desktop- op notebooktechnologie heeft de behuizing 40 procent minder volume dan voorheen; aan de rand is hij nog maar 5 millimeter dun. Toch heeft dit geen nadelen voor de specificaties. Ons testmodel is uitgerust met een 3,2 GHz Core i5, 8 GB werkgeheugen en GeForce GTX 660-kaart. Daar kan de concurrentie een puntje aan zuigen.

Bekijk je de iMac van voren, dan lijkt er weinig veranderd… totdat de zon op het scherm valt. Apple heeft een nieuwe coating toegepast die reflectie moet verminderen. Een goede zet, want we hebben aanzienlijk minder moeite het scherm af te lezen dan voorheen. Maar de opmerkelijkste verbetering zit ’m in de Fusion Drive. Dit is een combinatie van harde schijf met flashgeheugen. Een dergelijke combinatie is niet uniek, maar Apple heeft de integratie van de twee opslagmethoden tot in de details van Mac OS X doorgevoerd. Dat betekent dat het besturingssysteem automatisch (en onzichtbaar) bestanden en applicaties die vaak gebruikt worden in het flashgeheugen zet, terwijl bestanden en applicaties die je nauwelijks of niet gebruikt op de harde schijf staan. De Fusion Drive zelf wordt als één schijf gepresenteerd, het onderscheid tussen flash en harde schijf is niet zichtbaar voor de gebruiker. Fusion Drive is overigens optioneel; je kunt kiezen voor een Fusion Drive die bestaat uit 128 GB flashgeheugen met 1 of 3 TB schijfgeheugen, of gewoon voor een ouderwetse harde schijf of een pure ssd. Ons testmodel heeft een Fusion Drive van 1 terabyte.

Benchmarks

Bij het benchmarken zorgt de Fusion Drive overigens wel voor een klein probleem: we kunnen niet langer Windows via Boot Camp op de iMac installeren, omdat Windows simpelweg niet weet hoe het met de drive om moet gaan. Of Apple aan drivers werkt is niet duidelijk; realiseer je dus dat je niet voor een Fusion Drive moet kiezen als Boot Camp een vereiste is. Een virtuele Windows-pc draaien onder VMware of VirtualBox is wel mogelijk. Het is dan ook onmogelijk om ons testmodel te beoordelen op de gangbare synthetische benchmarks, maar één ding is zeker duidelijk: de Fusion Drive maakt het werken met bestanden niet alleen razendsnel, de snelheid neemt na verloop van tijd (wanneer het besturingssysteem herkent welke bestanden je gebruikt en niet) zelfs nog toe. We zijn onder de indruk.

Verder presteert de iMac gewoon zoals je zou verwachten: hij zet prachtige prestaties neer, maar je betaalt er flink voor. Netjes zijn de Thunderbolt-poorten, ondersteuning voor usb 3.0, het ingebouwde sdxc-slot en de verbeterde (hd-)webcam en speakers, een nadeel is de beperkte upgradebaarheid (je kunt alleen het geheugen uitbreiden, de rest van de componenten is hermetisch afgesloten).