Open Suse beschikt over een compleet nieuwe installatiemethode die de installatie nog eenvoudiger moeten maken. Dat valt in de praktijk nogal tegen. De installatie ziet er nagenoeg hetzelfde uit als bij versie 10.3, en valt tegen door de overvloed aan informatie en vragen die gesteld worden. Met name voor een beginnende gebruiker is dat een afschrikwekkend gegeven, met keuzes rond een schijfindeling met partities of LVM. En hoe moet hij weten of hij Gnome, KDE of Xfce moet gebruiken als Suse daar geen advies in geeft?

De Suse installatie verzamelt eerst alle gegevens voordat de daadwerkelijke installatie begint. Dat is wel mooi, want u kunt vervolgens nog van alles bijwerken en aanpassen als dat nodig is.
Als het systeem eenmaal is geïnstalleerd, blijkt bijna alles direct te werken. Alleen voor de Nvidia drivers moeten we even het Internet raadplegen, waarna ook dit redelijk snel is opgelost. Opvallend genoeg ziet de Gnome omgeving van Open Suse er heel anders uit dan we gewend zijn. Anders is echter niet direct beter: de overzichtelijke menu's met applicaties die we bij Fedora en Ubuntu zien, zijn vervangen door een lijstje met favoriete applicaties en een soort programmamanager voor de rest.

Open Suse werkt nog altijd met YaST als beheerstool. Op zich is dat een krachtig concept: er is één centrale tool waarmee u alles aan uw systeem kunt instellen en bijwerken. Maar ieder voordeel heeft zijn nadeel: YaST staat niet toe dat u handmatig configuratiebestanden aanpast. Zodra YaST wordt gestart, raakt u uw eigen aanpassingen kwijt. Dat is met name voor gevorderde gebruikers een bron van ergernis. Daarbij komt dat dit controleren van de configuratie altijd tijd kost, dus even snel een aanpassing doen duurt lang.

PluspuntenMinpuntenConclusie

Open Suse is vlees noch vis: beginners hebben baat bij YaST maar schrikken van de installatie en de vreemde gebruikersinterface; gevorderden zullen juist tegen YaST als blok aan het been aanlopen.