Hiermee verdwijnt de frontside bus en komt er een nieuwe techniek voor in de plaats, de QuickPath interconnect. Door het integreren van een ddr3-controller in de cpu is het ook exit voor ddr2-geheugen, dat tegen die tijd waarschijnlijk niet veel goedkoper meer is dan ddr3.

Interessant is dat Intel ook hyperthreading weer tot leven heeft geroepen. Hyperthreading maakt het mogelijk meerdere threads op één fysieke processorcore uit te voeren door te doen alsof er meerdere cores zijn. Dat betekent dat een quadcore Nehalem straks acht threads tegelijkertijd kan afhandelen. Volgens Intel heeft hyperthreading vooral een gunstig effect op het energieverbruik van de cpu.

Verder zijn er nog een aantal kleinere wijzigingen aangebracht ten opzichte van de Penryn. Er is een nieuwe instructieset (sse4.2), de cpu kan meer microops tegelijkertijd verwerken (128 ipv 96), er is een tweede branch predictor en er komt een extra translation lookaside buffer (tlb). Deze laatste is nodig voor het L3-cachegeheugen. Verder zijn er optimalisaties voor virtualisatie toegevoegd.

Een half jaar na de introductie van Nehalem (begin 2009) stapt Intel over op het 32nm-productieproces en komt met een 'verse' Nehalem, codenaam 'Westmere'. Weer een half jaar later (begin 2010) is het dan de beurt aan de opvolger van Nehalem/Westmere. De codenaam voor deze processor is Sandy Bridge. Intel wist hierover te melden dat de 128-bits sse-instructieset vervangen gaat worden door een 256-bits sse-instructieset en dat er speciale vectorinstructies gaan komen onder de naam AVX (Advanced Vector Extension). Eén en ander zal zeker te maken hebben met Larrabee, die ook zwaar op de vectorinstructieset leunt.