De introducties van nieuwe software en gadgets gaan gepaard met een flinke hypesaus die is voorgekookt door de marketingafdelingen. Maar dat is geen garantie dat de nieuwe technologie ook daadwerkelijk van de grond komt. Producten kunnen verwarrend zijn, te vroeg gelanceerd, te duur... of gewoon niet goed genoeg. Ken je deze geflopte gadgets nog?
Philips CD-i (1991)
De geschiedenis van CD-i gaat helemaal terug tot aan 1986, het jaar waarin de tech-reuzen Sony en Philips besloten om de handen ineen te slaan en hun compact discs interactief te maken. Niemand minder dan Nintendo toonde interesse en er werden plannen gesmeed om de SNES-CD uit te brengen, die, ironisch genoeg, Nintendo Play Station zou gaan heten.
De plannen liepen spaak, Nintendo verbrak het contract, maar Philips, dat de eigenaar was van het concept, had er al zo veel in geïnvesteerd dat het besloot om de console verder te ontwikkelen, hetgeen leidde tot de CD-i in 1991. Met een CD-i kon je foto’s afspelen, muziek beluisteren en complete films bekijken (onthoud, er was nog geen dvd). Pijnlijk voor Nintendo was dat Philips, dankzij het contract, de personages van Nintendo mocht gebruiken, en dat leidde tot zo’n beetje de slechtste games ooit gemaakt (Hotel Mario en drie rampzalige Zelda-games).
De CD-i werd nooit een succes. Het concept was te duur, te lastig te bedienen en was absoluut niet geschikt als gameconsole. Toen Philips ermee stopte, had het avontuur het bedrijf al een miljard dollar gekost, terwijl er slechts 570.000 exemplaren verkocht waren. Desalniettemin was de stap naar cd-consoles gezet en in 1994 verscheen de razend populaire Sony Playstation.
Apple/Bandai Pippin (1996)
Misschien denk je bij de grootste flop van Apple aan de Lisa, maar dan ken je de Pippin nog niet. De Playstation was nog maar net op de markt en een groot succes. Apple wilde daarop meeliften en sloeg de handen ineen met Bandai, met als resultaat de Pippin.
De Pippin had een fraai ontwerp en was in alle opzichten z’n tijd ver vooruit. Bijvoorbeeld het feit dat de console toegang had tot internet, iets waar veel mensen halverwege de jaren 90 nog niet eens van hadden gehoord. En dat was dan ook precies het probleem van de Pippin, de console zat vol met functies die hun tijd zo vooruit waren, dat mensen totaal geen idee hadden wat ze ermee moesten, en dus was er nauwelijks interesse voor de peperdure console (600 dollar).
Van de Pippin zijn uiteindelijk slechts 42.000 exemplaren verkocht. Het was echter niet de grootste flop van Jobs, want die was op dat moment niet eens werkzaam bij Apple. Bij zijn terugkeer draaide hij het project direct de nek om. Men zegt dat Apple nooit meer een gameconsole heeft gemaakt, maar wij denken toch echt dat wie dat zegt, de iPhone en iPad is vergeten.
Nokia N-Gage (2003)
Dat we graag spelletjes spelen op onze smartphone, is iets waar niemand meer van opkijkt. Aan het begin van deze eeuw was dat echter niet zo vanzelfsprekend. Nokia was de eerste smartphonefabrikant die trachtte om een brug te slaan tussen een mobiele telefoon en een gameconsole. Een dappere, maar ook vrij kansloze poging.
De N-Gage had op zich een heel strak en mooi ontwerp, maar was een draak van een telefoon, omdat je hem zijwaarts, als een soort taco, tegen je oor moest houden. Het zag er niet uit en het was niet praktisch. Als gameconsole was de N-Gage wel praktisch, maar niet krachtig genoeg. Daarbij ontbrak het aan brede ondersteuning van ontwikkelaars, waardoor het project geen lang leven beschoren was.
Nokia probeerde het een jaar later nog met de N-Gage QD, maar gooide in 2005 alsnog de handdoek in de ring. Hoewel de release van de N-Gage het begin van het einde was voor Nokia, werd wel duidelijk dat games en mobiele telefoons een interessante combinatie waren, iets waar Apple twee jaar na de teloorgang van de N-Gage handig gebruik van maakte.
MSN Direct Smart Watches (2004)
Apple was niet de eerste met een smartwatch, maar ook al die andere fabrikanten van een jaar of drie á vier geleden waren absoluut niet de eerste. Microsoft kwam namelijk in 2004 al met een smartwatch. Het bedrijf introduceerde Smart Personal Objects Technology (SPOT), naar de visie van Gates, die al jaren voorzag dat alle apparaten op den duur ‘slim’ zouden worden.
Dankzij SPOT zouden allerlei slimme apparaten in de nabije toekomst informatie van internet kunnen plukken, en Microsoft trapte af met de MSN Direct Smart Watch, een horloge gemaakt in samenwerking met Fossil, Tissot en Swatch. Het idee was geweldig, de horloges hadden echter een vrij lomp design, en konden weinig anders dan het weer, de tijd en de prijzen van aandelen weergeven, iets dat je met je Nokia in die tijd ook al kon.
Allemaal redenen die ervoor zorgden dat het prijskaartje van 60 dollar per maand voor een SPOT-abonnement vrijwel niemand kon bekoren. De horloges zijn dan ook niet lang verkrijgbaar geweest, al hield Microsoft toch nog tot 2009 vast aan het SPOT-platform. Je tijd vooruit zijn is dus niet altijd een voordeel.
Zune (2006)
Zoals Apple ooit trachtte om te doen wat Nintendo deed, probeerde Microsoft in 2006 te doen wat Apple deed: een draagbare muziekspeler maken. Met hulp van hardware fabrikant Toshiba, ontwikkelde Microsoft daarom de Zune, een zeer fraaie draagbare muziekspeler, met een voor die tijd innovatief kleurendisplay.
In theorie had de Zune alles in zich om een knaller van een hit te worden, het was namelijk écht een goed product. Het probleem was echter dat de marketing van Microsoft rondom het product ondermaats was, en er was nu juist briljante marketing nodig om marktleider Apple van de troon te stoten. De Zune kwam simpelweg te laat en toen een grote softwarebug in 2008 ervoor zorgde dat veel apparaten het ineens niet meer deden, luidde dat het einde in van de Zune.
De Zune flopte gigantisch en in 2010 werd het allerlaatste model gelanceerd. Twee jaar later werd de stekker uit dit model getrokken en in 2015 uit de gehele Zune-muziekdienst. Qua hardware was Zune een pijnlijke flop voor Microsoft, al heeft het het er echter wel voor gezorgd dat het bedrijf zich sindsdien wat minder op de concurrentie richt en meer op waar het zelf sterk is in. Een dure, maar wel waardevolle les voor Microsoft.
BlackBerry PlayBook (2011)
Wie nu de naam BlackBerry over z’n lippen laat glijden, kan zich nauwelijks voorstellen dat dit bedrijf ooit een van de grootste smartphonefabrikanten ter wereld was. Het succes van BlackBerry, smartphones met een fysiek toetsenbord, is echter één van de zaken die bij hebben gedragen aan de ondergang van de fabrikant. Het zag het grote succes van de iPad en wilde zich ook op dat vlak begeven.
Dat deed ze vervolgens met een superkrachtige tablet, maar zónder fysiek toetsenbord. De PlayBook maakte pijnlijk duidelijk dat BlackBerry op het toetsenbord en z’n zakelijke achterban na eigenlijk helemaal niet zo veel troeven in handen had. De tablet was enorm krachtig, maar de interface was onhandig en er waren simpelweg te weinig apps om de tablet interessant te maken.
De tablet wist dus geen nieuw publiek aan te boren en vervreemde bovendien van het traditionele publiek. In 2013 moest het bedrijf met een overname van 4,7 miljard dollar worden gered van faillissement en het is maar de vraag of het bedrijf ooit nog de status en fanbase zal weten terug te winnen die het ooit had. Wij vrezen van niet.
Google Glass (2013/2014)
Toen Google Glass in 2012 werd aangekondigd, hadden wij niet gedacht dat de technologie ooit zou worden opgenomen in een lijst als deze. Want zeg nou zelf, een futuristische bril met ingebouwde camera en allerlei functies ter vervanging van je smartphone, dat is toch puur goud? Toch wist het concept de consument uiteindelijk niet te overtuigen, en dat had, zoals wel vaker, te maken met de marketing.
Google bleek simpelweg niet in staat om de consument (en de zakelijke gebruiker) te overtuigen van het feit waarom deze de Google Glass nodig had. Omdat het overweldigende enthousiasme uitbleef, lag de nadruk al snel op privacy, en werd de potentiële gebruiker van Google Glass al snel bestempeld als een privacyschendende Glasshole. Met de geboorte van die term was het snel gedaan met het mogelijke succes van de futuristische bril.
Google zelf heeft nooit bevestigd dat Google Glass dood is, het bedrijf heeft simpelweg aangekondigd dat het project voor nu even in de ijskast staat. In alle eerlijkheid zien wij de Google Glass niet op korte termijn terugkeren, simpelweg omdat het product in korte tijd zo’n slechte reputatie heeft weten te verwerven dat het product zo’n beetje toverkracht zou moeten bezitten om nog een commercieel succes te worden. Want, zou jij je vrijwillig laten bestempelen als Glasshole?
Amazon Fire Phone (2014)
Wie had ooit gedacht dat een online winkel voor boeken ooit een eigen smartphone zou uitbrengen. Wij niet, en we denken dat topman Jeff Bezos stiekem wenste dat hij het nooit zou hebben gedaan. Een smartphone was geen vreemde stap, gezien het succes van de Amazon Kindle, maar een smartphone is uiteraard een compleet andere tak van sport.
Amazon staat bekend om z’n lage prijzen, en daarom verbaasde het bedrijf (vooral) vriend en vijand toen de Amazon Fire qua prijskaartje nagenoeg gelijk was aan die van een iPhone of Samsung Galaxy. Qua prijs gaf Amazon iPhone- en Samsung-bezitters dus weinig motivatie om over te stappen, en wat daar ook nog eens absoluut niet bij hielp, is dat de Fire gebruikmaakte van een eigen appstore, in plaats van de Google Play Store. Er waren simpelweg te weinig apps om het toestel interessant te maken.
Kortom, de Fire was niet cool, niet nuttig en te duur. Toch was het project geen totale flop voor het bedrijf. Sandeep Gupta, vicepresident van Smart TV & Home bij Amazon, gaf eerder dit jaar aan dat zonder de Fire, producten als de Echo en de Fire TV niet mogelijk waren geweest.
Tekst: Martin Gijzemijter